మెహరున్నీసా నిట్టూర్పుపుచ్చి ముందున్న బల్ల పైన మోము వాల్చింది. ఇంతలో ఆమె తండ్రి అక్కడకు వచ్చాడు. “బేటీ! ఏమిటి అల్లాగు పడుకోన్నావు?” అని ఆయన కొమరితను ప్రశ్నించాడు.
“అబ్బాజాన్, ఏమీలేదు.”
“ఏమీలేదు అనకమ్మా. అంతా నాకు అర్థం అయినది. నేను లీగు మనిషినే, అయితే ఏమి నీ మోస్తరుగా నాకు వెర్రిపట్టుదల తక్కువేమో?”
“అబ్బాజాన్! మీకు లీగు అంటేనే పట్టుదల తక్కువేమో?”
“బేటీ! నీ మాటలకేమన్నా అర్థంఉందా?”
“మీ మాటలకేమన్నా అర్థం ఉందా?”
“మన భావాలూ, మన నడకలూ ఒకదానికొకటి శ్రుతి కలిగి ఉండాలి. కొన్ని మతదృష్ట్యా, కొన్ని రాజకీయదృష్ట్యా చూచి, ఈ రెంటిని సమన్వయం కుదుర్చుకోకుండా ఉంటే జీవితం అంతా కష్టాలతో నిండిపోతుంది.”
“సమన్వయం కుదిరినవాళ్ళకు కష్టాలు రావా అబ్బాజాన్?”
“వస్తాయి బేటీ! కాని, ఆ కష్టాలు మనుష్యులు సంతోషంతో భరిస్తారు. లేకపోతే ముక్కలయిపోతారు.”
“ఇంతకూ మీరనేది?”
“నేననేది ఏముంది? రియాసత్ ఉత్తముడు. అతన్ని నీతో సమానంగా ప్రేమించి పెంచాను. మీ ఇద్దరి వివాహము చిన్నతనాన్నుంచీ కాంక్షించాను. దానికి తగినట్లు మీ రిద్దరూ ఒకరినొకరు ప్రేమించుకొంటూ పెరిగారు. నా హృదయానికి పట్టలేని ఆనందం వచ్చేది మీ ఇద్దరి ప్రేమా సందర్శిస్తూంటే. అలాంటిది నీకు ఎక్కడ నుండి వచ్చిందో ఈ పట్టుదల?”
“అబ్బాజాన్! మేము వివిధపక్షాలకు చెందినవాళ్ళము. మా సంసారం ఆనందంగా ఎలా నడుస్తుంది?”
“ఓసి వెర్రితల్లీ! మన బాలురు ఇంగ్లండు వెళ్ళి ఇంగ్లీషు భార్యలను కట్టుకు వస్తున్నారు. వాళ్ళ ఆచారాలు, భావాలు వేరు. మనవి వేరు. అయినా ఆ భార్యాభర్తలు ఎంత ఆనందంగా జీవితం గడపటంలేదు?”
మెహర్ లేచి చిరునవ్వునవ్వుతూ తండ్రికి సలాముచేసి “అబ్బాజాన్! మీ హృదయం నవనీతం!” అని వెళ్ళిపోయింది.
