సుమా!” అని మహాబలిపురంలో సముద్రతీరాన తన్ను వారి హృదయానికి అదుముకొని అన్నారు.
తాను: ఈ రాళ్ళతో చెక్కిన చెక్కడాలు సౌందర్య వస్తువులేల్లా అవుతాయండీ?
కోనంగి: ఏవీ నీ పెదవులు. ఆ పెదవుల అందం స్వతస్సిద్ధంగా ఉంటుందా? యవ్వనం అనే శిల్పి ఆ పెదవులను ప్రపంచాద్భుత సౌందర్య వస్తువులుగా తయారు చేసినాడా?
తాను: యవ్వనం కలిగిన అందరి పెదవులూ అందమైనవా?
కోనంగి: ఆ యవ్వనానికి శ్రుతైన యవ్వనం కలిగిన ఇంకొకనికి!
తాను: అందరికీ కావన్న మాటేగా?
కోనంగి: కొన్ని పెదవులు అందరికీ, కొన్ని కొందరికీ, కొన్ని ఒక్కడికే!
తాను: ఎవ్వరికీ అందంగాని యవ్వనపు పెదవులు వుండ వచ్చుగా?
కోనంగి: ఆ పెదవుల అందం తెలుసుకొనే యాత్రికుడు వచ్చే వరకూ!
తాను: వాడు రాకపోవచ్చుగా!
కోనంగి: రాకపోవచ్చుగాక, మలయాళదేశ సముద్రతీరంలో ఒక ముత్యపుచిప్ప పగిలి, ఆ ఇసుకలో అద్భుతమైన ఒక ముత్యం పడివుందనుకో, దాన్ని అనుభవించేవారు అక్కడకు వెళ్ళకపోయినంత మాత్రాన ఆ అందం లేదనట్టవుతుందా?
ఆ సముద్రం ఒడ్డున సముద్రపు పచ్చలతో, ఆకాశనీలాలతో, ఆ నల్లని రాళ్ళశిల్పాలు ఏదో దివ్యశ్రుతి పొందుతున్నాయి. ఆ శ్రుతికి పరమస్థాయి తానూ, తన గురువుగారి ప్రేమా అట.
ప్రేమను గురించి వారిద్దరికీ సంభాషణ జరిగింది.
కోనంగి: నా ఆత్మేశ్వరీ, ప్రేమ ఒక మహారాగంలోని ప్రాణస్వరం వంటిది.
తను: రాగం ఏమిటీ?
కోనంగి: నువ్వు!
తాను: మీరు?
కోనంగి: నేను శ్రుతిని.
అప్పుడు ఆయన పాడిన పాట ఎప్పటికీ తాను మరచిపోలేదు.
ఈ నీలి కెరటాల ఎదుట నువ్వూ నేను,
నీలోన నీలమే నాలోన కెరటమే!
ఈ అనంతపథాల ఎదుట నువ్వూ నేను
నీ వనంతానివే నేను పథికుడ రాణీ
ఈ శిల్పసౌందర్యదీప్తి నువ్వూ నేను
శిల్పమూర్తివి నువ్వు శిల్పి నేనో దేవి!
ఆ పాట పాడుకుంటూ అనంతలక్ష్మి తన మనోహర విశాలనేత్రాలు అరమూతలుగా “గురువుగారూ, నన్ను వదలి మీరు ఒక్కరూ జైలుకు వెళ్ళారా! ఎంత నిర్దయ మీది? అందులో మన ప్రథమ గాఢ సంశ్లేష సమయాన ఆ సంధ్యా కాంతుల్లో ఎక్కడికో వెళ్ళిపోయారా? మీది కఠిన హృదయం కాదూ! ఆ రాత్రే కాదూ నా కళ్ళలోకి తేరిపారచూస్తూ “అనంతలక్ష్మి! నిన్ను ఒక్కక్షణమైనా వదలి ఉండ” నన్నారు. ఆ మాట అంతలోనే అసత్యం చేశారా?” అని అనుకుంటూ కన్నుల నీరు నిండ తల హృదయం మీదకు వాల్చుకుంది.
