142 కవిత్వతత్త్వ విచారము
క. ఈ కలహ మపుడు వినఁబడు
నాకంబున సురల యూననము లేగతి నా
లో క్రింతుఁ దెగినఁ దెగనీ
నాకు మరుఁడు నిన్ను నిలుమనన్ రాకురునికిన్ ! 232
\
ఇప్పడే కాదు. ఇఁక ముందును నాకలోకమునకు నడుగు వెట్ట
దఁట ! మనుష్యాంగన పోఁ జాలదు. ఈ లోపముఁ గప్పిపుచ్చుటకై
యేమి యుక్తి ! ' మఱియు తెగినఁ దెగనీ నా కుమరుఁడు" అనునది
'కార్యము మించిపోయినది యోటమి తప్పదు " అని యెఱింగియు,
తానే ముందుగా నతని వదలినట్లు నటించియైన మానము రక్షించు
కొందు ను అని యెంచి చేసిన యింకొక యుక్తి యిది ! సరి. నల
కూబరుఁడు సంశయాత్ముఁడై యా పెను మెడపట్టి పాయం ద్రోసెను.
నిర్దిద్ర మోహఫలమా యిది సత్యరంభయు నాయు మను కత్తిచేతఁ
గాయము వాయుము, అని శపించెను ! ఉదార చిత్తులకు కష్టములే
గదా ప్రాప్తి ! కలభాషిణి యేకచిత్తయై యిన్నేండ్లు తపించినందు
లకు ఫలము లిట్టివి ! అయినను పరునిచే నా క్షణ కాల మా దరింప
బడుటయే ఈ కడగండ్ల కెల్ల మించి మీఱిన ప్రతిఫలముగా నా మహ
నీయురాలికిఁ దోcపక యుండదని నమ్మెదను ! గొప్పవారికి వ్రతమే
సుఖము . తుచ్ఛులకు సుఖ మే వ్రతము ! ప్రబంధములోని నాయ
కల కెల్ల నీ కల భాషిణి శిరోమణి వంటిదగుటను. కవి యొక్క చమ
త్కృతిని విడఁదీసి చూపుటకునై యీ ఘట్టము నింత విస్తరించి
ప్రదర్శించినాఁడను. పాపము. ಇಲ್ಲು ఖిన్న మానసరైన యవ్వర
వ ధూతిలకంబు కల భాషిణి యేగుటయు, నాయమదలఁచుకొన్న
మన కెల్లరకు దుఃఖము రాకపోదు. ఇక రంభం దలఁచికొన్న
నవ్వు తప్పదు ! ఏలన ఇంత గాఢముగ నా దైవత కాంత కొట్లాడిన
దెందుకు ? నలకూ బర ప్రాప్తికై దొరికిన దెవ్వరు ? ఆ మోటుదపసి
మణికంధరు డు ! వానియొక్క నిజము c దెలిసి యుండి నయో డ
రంభ ఛీ యని కన్నెత్తియైనఁ జూడక యరిగియుండదా ? ఏమో
యింద్రు డాజ్ఞపించెనని వానిం గలిసి నది గాని మోహము చేఁగాదు
. మనసులేని పరిణయములో cబడి స్రుక్కు చుండవలెనని స్వతంత్ర
లైన పుణ్యాంగనల కేమి విధి !
'సరే కాని, కల భాషిgటికి మాత్ర మిట్టి యనిష్టము ప్రాప్తింప
లేదా ! ఆ పె గోరినదియు నలకూబరు నే, తుదకు ననుభవించినది
మణికంధరుని. అట్లగుట రంభకన్న నా మె యెట్లు పరిహాసమునకుఁ