136 కవిత్వతత్త్వ విచారము
సిద్ధుఁడు దొల్తబరుగెత్తిన తెరువునఁ గడుదవ్వుగాఁ జనియె! పాపము! ఎన్నియో నాళ్ళుగా వేచి వేసరిన లలనారత్న మీకల భాషిణి! సర్వము పక్వదశకువచ్చు సమయమున నెన్నో విఘతములఁ బడవలసిన సంతపు రాలు ! వరసాంగమముచే నిట్టి. స్త్రీలకుఁ గల్గు సుఖమును నాత్మతృప్తియును బ్రభావతుల కుండవు ఉండఁదగవు! ಇಲ್ಲು కష్టముల నెల్లఁ దరించి యు భిమత కేళిందేలి నాయక సంయోగ మహదానందయై.
"శా. ..... ... . . . . . . . . . . . .
లోలత్వంబున నుండ నచ్చటికి నాలోలత్పదక్రేణిచొ
స్పాలోకించుచు రంభ వేతొకతె డాయన్ వచ్చెఁ జిత్రంబుగన్ !”
(కళా. ఆ. 3, ప. 170)
ఈ పెయ యప్సరస మయీన రంభ . నలకూబర " విడు విడురా" యన్నమాటకు మనసు చివుక్కురుమనఁగా మణికంధ రుఁడు తన్నుఁ బట్టిన శని వలె వెడలిపో వఁ గా హృదయ కాంతుఁ డగు నలకూ బరునిం గది సి యుందమని పయనమవుతు తఱికి నా మణ్ కంధరుఁడు తనివిఁదీఅని వాఁడగుటంజేసి తన తపశ్శక్తి వినియో గించి నలకూబరాకారుఁడై తనుఁగలిసికొనఁగా కుబేరనందనుండే యను భ్రమచే త్రికరణ సుఖముల ననుభవించుచు నీవఅకునుండి నయది. అట్లా నలకూ బరాకారుఁడు ఆర్త స్త్రీ విలాపంబు విని దద్రక ణకై వెళ్ళి కొంచమున రాక చాల కాలము ముసలCగా, తమిబట్ట లే ద్ర తామసము నోర్వక యతని రోయుచువచ్చి యతనిఁ గన్నులారఁ జూ చుటయే గాదు, అతని యొద్దనున్న తన ప్రతిబింబమునఁదగు నింకొక రంభను గన్నులుబుకునట్లు పొడగను చుండగా నలకూ బ రుండును దిక్కు దెలియనివాఁడై
" తే. నీదు ప్రతిబింబమదియొ దాని ప్రతిబింబ
మీవో యేమని చెప్పదు నిగురుఁబోఁడి !
యేర్పఱుపరాకయున్న వారీవు నదియు
దీనికరుదంది చూచెదఁ దిరిగి తిరిగి.
క. తుదనేమి చెప్పనాదం
డఁదొలంగిన దాని నిను దడంబడకుండన్
మదిలోన నేర్పణించుట
నుదుర్లభము • . . . . . . .”
(కళా. ఆ, 3, ప. 176)