248
కవికోకిలగ్రంథావళి
మనకులకాంతలా చెలులమాదిరిగా; రదియెట్టులన్న నే
వినయములేదు, మన్మథవివేకముశూన్య, మటుండ గానముం
బనుపడఁబోదు; పల్కరొకపాటిరసోక్తు; లవెట్టులుండినం
గనఁబడఁబోవుగా వెదకికాంచినఁ జేఁతకుమాఱుసేతలున్.
సొగసులుచేసికొన్నఁదఱుచుం దలదువ్వినఁ బాటపాడినన్
మగల మనంబులాఁకగొను మాదిరి సల్ప సతీత్వధర్మముల్
విగళితమౌనటంచు విలపింత్రుకులాంగన లేమిసెప్ప; నా
మగువలు పేడతట్టలటు మాఱఁ బతివ్రతలౌదు రేమొకో!
ప్రాజ్ఞులాడిన “శయనేషురంభ” యనెడు
సూక్తి కులసతి యెఱుగని సుద్దిసూనె!
అట్టి నైపుణి వెలయాలినాశ్రయించె;
నిగనిగల్ నగఁజాలు తొగఱాల పోగులు
నిద్దంపుఁ జెక్కుల ముద్దుగురియ,
మగఱాలు పగడాలు సగపాలు జిగులారు
తారహారములెదఁ దళుకులీన ;
పాలడాలును జాల నేలఁజాలిన మేలు
వింత దువ్వలువ పై వెల్లివిరియ;
జిలుగు కస్తురిక్రొత్త కలపముల్వలపుల
నాయుపోతములకు వడ్డికీయ;