లుబ్ధా- తమచిత్తం, తమశలవు. చేసినతప్పులు, తప్పులని శల్యాల్ని వట్టిపోయిందీ. బుద్ధివొచ్చింది బాబూ.
సౌజ- ఆగుంటూరు శాస్తుల్లుకి పరవఁటదేశపు యాసవుండేదా? బాగా జ్ఞాపకం చేసుకు చెప్పండీ.
లుబ్ధా- (ఆలోచించి) లేదండి.
సౌజ- బాగా జ్ఞాపకం తెచ్చుకోండీ.
లుబ్ధా- లేదండి.
(తెరదించవలెను.)
5- వ స్థలము. విశాఖపట్టణంలో.
[మధురవాణి యింటి యదటివీధికొసను కరటకశాస్త్రి, శిష్యుడూ ప్రవేశింతురు.]
కరట- నువ్వు ఆకంటె వాళ్లనెత్తిని కొట్టకుండా లేచిరావడంనుంచి, యీ ముప్పంతా వొచ్చినట్టు కనపడుతుంది.
శిష్యుడు- మధురవాణి కంటె మధురవాణికి యివ్వడం తప్పాఅండి?
కరట- తప్పుకాదా? నువ్వు యిచ్చావని, మరి అదివొప్పుకుందా? "తే, ధగిడీకే కంటెతెస్తావా, చస్తావా?" అని రావఁప్పంతుల్ని పీకిపిండెట్టింది. దానిబాధపడలేక, ఆరావఁప్పంతులు కూనీకేసని యెత్తు యెత్తాడు. ఆముసలాడికి సిక్ష అయిపోయిందంటే, బ్రహ్మహత్య నామెడకి చుట్టుకుంటుంది. నువ్వు అంటూ ఆకంటె వాళ్లయింట వొదిలేస్తే, నాకు యీ చిక్కు లేకపోవునుగదా?
శిష్యుడు- వెధవముండ గూబగదలేస్తూంటే కంటె గింటె యవడికి జ్ఞాపకం వొస్తుందండి? చెయికరిచి, పెట్టెతీసి, మొహురు అంకించుకుని, చెంగున గోడగెంతాను. పజ్యండువొందలు మీరుపట్రాగా, నాకు పెళ్లిలోపెట్టిన కంటె నేను తెచ్చాననా, తప్పుపట్టుతున్నారు? ఆకంటె అయినా దక్కిందా? చూస్తూనే మధురవాణి లాక్కుంది.
కరట- నేను హాస్యగాణ్ణేగాని, యీ కూనీ గడబిడతో నాహాస్యం అంతా అణిగిపోయింది. గనక యిక హాస్యంమాను- నేను తీసుకున్న రూపాయలు, లుబ్ధావధాన్లుకి యప్పటికైనా పంపించడానికే తలచాను! అంతేగాని అపహరిద్దామని అనుకోలేదు- మధురవాణిని యలాగైనా లయలేసి, కంటె యరువుపుచ్చుకుని, ఆకంటా, యీ రూపాయలూ, బంగీకట్టి అవుధాన్లుకి పంపించేస్తే, కూనీ నిజం కాదని పోల్చుకుంటారు. నాకు యీ బ్రహ్మహత్య తప్పిపోతుంది.
శిష్యుడు- మీ నాస్తులు సౌజన్యారావు పంతులుగారితో నిజంచెప్పెయ్యరాదా అండి?
