(మధురవాణి తలుపుతీయును) యేం జేస్తున్నావు యింతసేపు?
మధు: ఉదయంనుంచి రాత్రివరకూ చేసేపనులన్నీ, రేపటినుంచి వ్రాసివుంచుతాను రండి.
(ఉభయులూ నిష్క్రమింతురు.)
(కొండి భొట్లు ప్రవేశించి.)
కొండి: పంతులుగారూ, పంతులుగారూ.
(రామప్పంతులు, మధురవాణీ ప్రవేశింతురు.)
రామ: (మధురవాణితో) నువ్వు లోపలకివెళ్లు. (కొండిభొట్లుతో) యేవిఁటి?
కొండి: మరేవచ్చి,- పట్టుకోలేదు.
రామ: (తీక్షణంగా) యెందుకు పట్టుకున్నావుకావు?
కొండి: చెప్పరానిదాన్ని యలా పట్టుకోవడం?
మధు: చెప్పరానిదాన్ని యెందుకు పట్టుకోవడం?
కొండి: దిడ్డీతోవంట యవరొచ్చినా పట్టుకొని, కాకెయమని పంతులు చెప్పారు.
మధు: యేవిఁచిత్రం! యేం అప్రతిష్టా! బ్రాహ్మడికి వెఱ్ఱెత్తుతూంది కాబోలు!
రామ: (మధురవాణి వెనకనిలచి చేతితో వెళ్లిపొమ్మని కొండిభొట్లుకు సౌజ్ఞ చేసి) పేలుడుగాయ వైదీకప గుంటడి వెకాశ్యాలు నిజం అనుకుంటావేవిఁటి?
(లోపలికి వెళ్లును.)
(రామప్పంతులు యింటిలోనికి వెళ్లగానే మధురవాణి సావిడివెనక తలుపు పైనుంచివేసి, కొండిభొట్లును లోపలికిరమ్మని సౌజ్ఞచేసి, ముద్దెట్టుకొనును.)
మధు: (నిమ్మళంగా) బాగా, కాపాడావు!
కొండి: మధురవాణీ, యిదిగో పంతులిచ్చిన బేడ. యిదిగో హెడ్డుగారిచ్చినపావలా. యింద వెండితొడిపొడికాయ. (యిచ్చును.)
మధు: (పుచ్చుకొని) నువ్వు మంచివాడివి. యీవేళనుంచి, నీకూనాకూ నేస్తం. తెలిసిందా? (మరివకసారి ముద్దుపెట్టుకొని) యికవెళ్లు.
(కొండిభొట్లు చెంగున వీధిలోకి యెగిరి వీధినడుమ గెంతులువేయును)
[కాంభొట్లు ప్రవేశించి.]
కాంభొ: యెందుకురా యీగెంతులు?
కొండి ముద్దెట్టుకుందిరా!
కాంభొ: వెఱ్ఱి వెఱ్ఱి వేషాలు వెయ్‌కు. యీ కోతి మొహాన్నే?
కొండి: పోస్సి, వెఱ్ఱికుట్టా! మేం జట్టుకట్టాం!
(నిష్క్రమింతురు.)
