వైద్యులైన శ్వేతకేతు లప్పుడు పకపకనవ్వుచు, “ఈ అన్నా చెల్లెళ్ళకు ఒక విచిత్రరోగ మావహించినది. పాప మిరువురును ఆ చిన్న బిడ్డను బాధించుచున్నారు. నాగబంధునికా! నీవును అన్నవలె వీరవిక్రమ విహారము చేయుచుంటివటగదా” యని కన్ను గీటుచు ప్రశ్నించెను.
నాగబంధునిక తెల్లబోయి, “ఈ రహస్య మెట్లు తెలిసినది, మామయ్యగారూ!” యని ప్రశ్నించెను.
శ్వేతకేతు: ఏ రహస్యము? నీ విహారవిషయమా, నీ విచిత్ర రోగ విషయమా?
సిద్ధార్థినిక: అక్కకు రోగమా? అమ్మతో చెప్పవలెను. ఎక్కడే అక్కా నీకు రోగము?
శ్వేత: వేళాకోళమున కన్నాను సిద్ధూ! అక్కకు రోగము లేదు, గీగము లేదు.
సిద్ధార్థినిక: “అమ్మయ్యా! భయమువేసింది అక్కకు రోగ మని మీ రనగానే మామగారూ!” యని తన అక్కనుబోయి కౌగిలించుకొనెను. నాగబంధునిక చెల్లెలిని గాఢముగ హృదయమున కదుముకొని పెదవుల ముద్దుగొనెను.
శ్వేత: అదిగోనమ్మా! మీయక్క నీయందము మెచ్చుకొను చున్నది.
నాగ: మామయ్యగారూ, మీ వన్నియు వేళాకోళములే!
శ్వేతకేతు తనమందులసంచియు, మంజూషయు సేవకుడు కొనిరా పకపక నవ్వుచు వెడలిపోయెను.
సువర్ణ: చెల్లాయీ! దినదినమూ హిమబిందుగుడారమునకు బోవు చున్నట్లున్నావే?
సిద్ధా: అవును అన్నా! నన్ను హిమబిందు దినదినము రమ్మన్నది. నాకు తానే తలదువ్వును. బాలనాగినిగాని, అలంకారికనుగాని దువ్వనీయదు, అలంకరింపనీయదు. తన ఒడిలో కూర్చుండబెట్టుకొనును.
నాగ: అన్నకు అక్కడ జరిగిన విషయము లన్నియు చెప్పవే తల్లీ! అందులో ముఖ్యమగు రాజవ్యవహారము లున్నవి.
సువర్ణశ్రీ: అవును నీవు పురుషవేషమున....
నాగ: అన్నా!....
నాగబంధునిక చెల్లెలికి కనబడకుండ అన్నకు కన్నులతో చెల్లెలిని చూపి, తన పెదవులపై తర్జనినుంచి సైగచేయును.
సిద్ధార్థినిక పెదవులు పూ మొగ్గవలె ముడుచుకొని, “అన్నా! పోనీ, అక్కమగవేషము సంగతి నాకు తెలియదా? మొన్న హిమబిందుశిబిరములకు సమవర్తి వచ్చినారు. ఆయన నన్నుచూచి, కనుబొమలు ముడిచి, నామొగము తేరిపారచూచి, “ఈ బాలిక ఎవరు?” అని హిమబిందువదినను అడిగినారు” అని చెప్పుచుండెను.
నాగబంధునిక ఆమె మాటకు అడ్డమువచ్చి, “హిమబిందువదిన ఏమీటే?” అని ప్రశ్నించినది.
సిద్ధా: హిమబిందు నాకు వదిన! నన్నట్లు పిలువు మనినది. నాకు వదిన అయితే నీకు మాత్రము కాదా!
నాగ: (పక పక నవ్వుచు) నాకును వదినే!
“వదిన చెడ్డది ఎంతో వల్లమాలినదీ వదిన కన్నకు మనసు కుదరనేలేదూ” (అని పాడినది)
అడివి బాపిరాజు రచనలు - 2
• 244 •
హిమబిందు (చారిత్రాత్మక నవల)
