అంత నాగబంధునికయు, సిద్ధార్థినికయు, హిమబిందుకుమారియు నవ్వుచు, ఆడుచు బాలికల క్రీడామందిరమునకు బోయిరి.
ఆ క్రీడామందిర మొక ముద్దులమూట. సాగరవీచికామందిరము. మహావనానంద మయము.
“మన మిక్కడ నాట్యమాడెదమా నాగబంధునిక?”
“ఉపకరణములు”
“మనగజ్జియలే!”
“సిద్దార్థినిక శ్రుతియు, తాళమును వేయునులే”
వారు నాట్యమాడసాగిరి. వసంతసుమసౌరభములు దిశల పర్వినవి. ఒక్క సాయంకాలము వింధ్యపర్వత సానువుల, శైవాలినీకన్య లిరువురును ఆటలాడుచు, గాన మాలపించుచు సౌందర్యక్రీడాభిర్తలై మిసమిసలాడునప్పుడు వారి సొబగుమేనిత్రుళ్ళింతల నర్తించు ఇంద్రధనస్సులవలె ఆబాలిక లిరువురునృత్యము మొదలిడిరి. సిద్దార్థినిక చిరునవ్వు నవ్వినది. సిద్ధార్థయశోధరా సందర్శనము వా రభినయించుచు అవ్యక్తమధురస్వనముల పాటపాడసాగిరి.
| హిమబిందు: | (యశోధరగా) | |
| సిద్ధార్థినిక: | (చెలిగా) | |
| హిమబిందు: | (యశోధరగా విచారమున) | |
| సిద్ధార్థినిక: | (చెలిగా) | |
| నాగబంధునిక: | (సిద్ధార్థుడుగా) | |
| సిద్ధార్థినిక: | (చెలిగా) | |
అడివి బాపిరాజు రచనలు - 2
• 105 •
హిమబిందు (చారిత్రాత్మక నవల)
