ఈ పుటను అచ్చుదిద్దలేదు
131
పునస్సమాగమము.
జాన--(నునుసిగ్గు నటించుచు) అయ్యా! కాముకుల వలపుం నేనెఱుగుదును. తొలుత వలపు లొలికింతురు., ఆవల గికురించి మఱియెక కాంత చెంతకు బోవుదురు. తుమ్మెద నోపుష్పమును విటకాండ్రకొక వెలదియునిర్ణయముండునా?
రామ--మోహనాంగీ! నేనట్టివాడనుగాను., నేపనితను జేపట్టినను దగినంతకారణమున్నగాని విడువను.
జాన--కారణములకేమిగొదువ? మీమనస్సు బాఱినప్పుడెన్నియోకారణములు కన్పట్టకకపొవు.
రామ--ఇంతీ! నామాట నమ్ముము. నీవేకారణము చేతనో నేను మొదట బెండ్లియాడిన కాంతవలె నుంటివి. ఆమెను దైవసాక్షిగా బరిణయమైనట్టులే నిన్నును వరించితినని నమ్మి నాచేట్టబట్ట నంగీకరింపుము. నీవేమికోరిన నది యిచ్చెదను.
జాన--దైవసాక్ష్యము లీకాలమున వ్రర్దములే. ఆమెనుఇ ద్రొసిపుచ్చినటులే నన్నును గావింతురేమో! ఎవ్వరెఱుగుదురు?
రామ--నీవెట్టి బాసలు చేయమన్నను జేసెదను. నీకు నాయాస్తియంతయు వ్రాసియిమ్మన్న నిత్తును.
జాన--మీరు ప్రకృతమున దొరకాంతను, సర్కసులో సాములుచేయుదానిని, జేరదీసికొని ముంచేరట కాదా? ఆమెతో నాకెట్లు సరిపడును?
రామ--ఆమెకును నీకును సంబంధమే యుండదు.
