182
గోన గన్నా రెడ్డి
తీసుకొని వెళ్ళే పురోహితుని వారికడకు కొనిపోతాడు. మా ఏనుగులు ఊరిచివర ఉన్నాయండి.
మాచన: చిత్తం మహాప్రభూ!
ఇంతలో లోననుండి అక్కినప్రగడ వేగంతో వచ్చాడు. అతని వెంటనే సీతమ్మా, కల్యాణికూడా ఉన్నారు. అక్కిన రాగానే గోన గన్నారెడ్డి చేతులు చాచి అతన్ని గాఢంగా కౌగలించుకొని వదలి ‘ఏమయ్యా బావా! ఏమి ఇంత అందం ఎక్కడనుండి వచ్చింది! ఓహోహో ఆవిలాసమేమిటి’ ఆసిగ్గు, ఆహొయలు! మోము వెలిగిపోతోందే! అవును, అందంలేనివారు, కొంచెం అందం కలవారిని చూస్తేనే కొంత అందం ప్రసరిస్తుందట, అలాంటిది సౌందర్యనిధి అయిన మా చెల్లెలిని చూచిన ఒక అబ్బాయిగారికి మరీ అందం వచ్చిందే!’ అని నవ్వాడు.
అక్కినప్రగడ నవ్వుతూనే ‘ఏమండీ బావగారూ! మీరూ కొంచెం ఓపిక పట్టండి, ఎక్కడో మా అక్కగారు ఎదురుచూస్తున్నారు. మీరువెళ్ళి ఎంత వద్దంటున్నా ఆ క్షణంలోనే తలవంచి మెళ్ళో దండ వేయించుకోకుండా ఉంటారా? అప్పుడు అందమనే విషయం మీకు బాగా తెలుస్తుందిలెండి!’ అన్నాడు.
వారందరూ అక్కడి సభాశాలలో రత్నకంబళ్ళపై అధివసించి దిండ్లకాని కూర్చున్నారు. మాచన, గోన గన్నారెడ్డిని చూచి ‘మహాప్రభూ! తాము మా ఇంట ఆతిథ్యం స్వీకరించాలి’ అని మనవిచేశాడు. గోన గన్నారెడ్డి ‘బాబయ్యగారూ! మీ అబ్బాయిని మీరు కోరడమా, ఆజ్ఞాపించాలిగాని! తప్పకుండా తమ ఇంటనే నా భోజనం’ అని ప్రతివచన మిచ్చారు.
“తమ అనుచరులందరూ ఇక్కడేనండి.”
“వారందరూ ఊరిచివర ఉన్నారు. వారు తక్కిన సైన్యంతోబాటు అక్కడే భోజనంచేస్తే మంచిది బాబయ్యగారూ.”
“నా మనవి.”
“తమ ఆజ్ఞ అనండి, అలాగే కానివ్వండి.”
“ధన్యుణ్ణి.”
“మా అక్కినబావగారి వెనుకనే వచ్చి నన్ను చూచి పారిపోయిన అమ్మాయిలు?”
అక్కిన: మా పెద్ద మరదలు సీతా, మా చిన్న మరదలు కల్యాణీ
గోన: బావమరదు లెంతమంది?
అక్కిన: ఇద్దరు బావగార్లు, ఒకరు ఓరుగల్లులో చదువుకుంటున్నారు. పెద్ద బావమరిది, చక్రవర్తి కొలువులో లేఖకుడు, అయిదుగురే మా మామయ్యకు బిడ్డలు,
గోన: మా చిన్న చెల్లెళ్ళిద్దరినీ ఇట్లా రమ్మనవయ్యా బావగారూ!
