పుట:AarogyaBhaskaramu.djvu/31

(3)

17

చ|| నడికొని మాత్రవేసికొనునాఁడె విరేచన. మల్లనాఁడు వెం

బడిఁబడి పెక్కు వారములు పంపు బహిస్థ్సితి కన్నిసారులు౯

నడువఁగలేక చావవలె. నల్ల రవంతయులేక యెంతయు౯

మిడికెడి పాదరోగి కది మిక్కిలికష్టముగాదె భాస్కరా! ౧౧౨

మ|| ఘనవైద్యుం డొకఁడేని యప్పటికి మాగ్రామంబున౯ లేనెలేఁ.

డనఘుండైన ప్రసాదరావు మదిలో నాసీనుఁడై యున్నవాఁ.

డనివార్యంబయి పిక్క చక్కపఱుప౯ యానంబు తత్సీమ కుం

డెను. కాన౯ మఱి రుక్ప్రతిక్రియకుఁగా నేఁబూనఁజూ భాస్కరా!.

ఉ|| అట్లని పెక్కురోగముల కాకరమయ్యును దజ్జ్వరంపుఁ బె

న్ర్వేట్లొకకొంత తగ్గుపయి నిర్గతిసేయఁదలంచి బాధ నె

ట్లెట్లొ సహించుకొంచు నటులే నివసించితి మాసయుగ్మ. మ

ప్పట్లను గొంత చల్లఁబడె వర్ష్మము వర్షపురాక భాస్కరా! ౧౧౪

చ|| తనువొకకొంత చల్లబడఁ దగ్గెను మంటలు. నోటిచేఁదును౯

తనుతవహించె. ఓగిరము నాల్క కొకింత రుచించె. కాని యా

తినినది వేగ జీర్ణమయి దేహముఁ వర్వదు. పుష్టినీదు. పా

సనమునుగా. దిఁ వ్విధము స్వాస్థ్యమునొందివసింతు భాస్కరా!

ఉ|| దానను దీన నించుకయు దార్ఢ్యములేకయుఁ గురుచున్న త

త్థ్సానమునుండి లేచుటకె శక్యముగాకయు సంజుగూడ గ

ర్భానఁ బ్రవిష్టమయ్యెనని భ్రాంతుఁడనౌ తరువాత లేచితి౯

నేను బ్రసాదరావుమనునేలనుగూరిచి యేగ భాస్కరా! ౧౧౬

ఉ|| తక్కు తెగుళ్ళ నన్నిటిని దత్తదహస్సుల కర్హభంగిగా

ఎక్కడొ యేదొ మందుతిని యే శమియింపఁగఁజేసికొంచు నీ

ఒక్కటి పిక్కనొప్పి యటు లుంచినవాఁడఁ బ్రసాదరావుచే

ఉక్కడగింప. కాని మఱి హుమ్మని యన్నియుఁగ్రమ్మె భాస్కరా!

ఉ|| అన్నియు నన్నుఁ జుట్టుకొని యారుజ లెంతయు బాధపెట్ట న

న్నన్నయటంచు మూలుగుచు నప్పుడులేచి ప్రసాదరావు స

త్సన్నిధిఁజేరినాఁడ. మఱి సర్వమును౯ వినిపించినాఁడ. ఆ

ఉన్నతుఁడంతయు౯ విని యహోయని యార్చినవాఁడు భాస్కరా!