52
ఉమర్ ఖయ్యామ్
204
సొగసుల కాలవాలమయి చూచెడు నీజగ మంధకారమై
తెగువను వచ్చి ఱిచ్చవడఁ దీసుకపోవును; నిట్టు లెందఱో
యెగిరి నశించినారు; మఱియెందఱో రానయి యున్నవార లీ
వగ సహజంబు గాన మనవంతు సుఖంబుల మాను టొప్పునే.
205
మృత్యువు గంతువేసి నిను మ్రింగక పూర్వమె మద్యపాత్ర నౌ
చిత్యము మీఱఁ దెమ్మని వచింపుము; నిద్దుర పోదువేల? యౌ
ద్ధత్యముతోడ నిన్నెపుడొ ధాత్రిని బూడ్చి సమాధి సేతు రా
కృత్య మెఱుంగవో? తిరిగి యెన్నఁటికైనను బైకి వత్తువే?
206
నాకన్నీళ్లు సముద్రముగాములయి నన్ మాయించె; నాయేడు ప
య్యాకాశంబున కంటె రేబవలు; కాంతా! యెందు దాఁకొంటి వ
య్యో! కల్పాంతముదాక శీధువును నీతోఁ ద్రావవాంఛింతునా
హా! కాలం బొకపూటయైన గడువీయంబోవ దర్థించినన్.
207
ఆయువు నమ్మి గర్వపడ రార్యులు; చచ్చిన నేడొ, ఱేపొ నీ
కాయము మట్టిలోఁగలిసి కైవసమౌను, బ్రజల్ ద్వదీయ మృ
చ్ఛాయను జేతు రెన్నొ కలశంబులఁ గావున శీధుపానమున్
జేయుము బంధమోక్షములఁజెందవు హాయిగ మోదమందుమా.