చతుర్థాంకము] సీతావనవాసము 49
లక్ష్మ :
మానిని నింక నేలికొన మానితమౌ రఘువంశకీర్తికిన్
న్యూనతగల్గుఁగాన నెగులొందక కానన వీడుమీ సతిన్.
సీత : ఆహా! మేఘాండబరములేని వజ్రపాతము ! లక్ష్మణా, అయోధ్యలో సజ్జనులు లేరా ఇది తగదని బోధించుటకు? నీతికోవిదులగు తాపసోత్తములు కఱవయిరా? నాహృదయేశ్వరుని మనము సత్యా సత్య వివేకశూన్యమైనదా? మున్నటిప్రేమ యంతయుఁ గపటనాటకమా ?
హృదయకూలంకషంబుగఁ బొదలి పొంగి
పొరలు ప్రణయ ప్రవాహంపుఁ దరఁగలైన
సరసవీక్షణలసేకంబు సలుపు ప్రియుఁడె
యటవులకు నన్నుఁబంపుట యద్భుతంబు!
లక్ష్మ : కరుణా సముద్రుఁడు కఠినచిత్తుఁడగుట దైవ దుర్విపాకము గాక మఱి యేమనవచ్చును?
సీత : కుమారా, ఆర్యపుత్రుఁడు తనకన్నులనే విశ్వసింపఁడా? తన మనమునే సంశయించునా? నా పాతివ్రత్యము ననుమానించెనా?
జనముల్ నోటికివచ్చినట్లు పలుకన్ శంకింప రెవ్వారినిన్
మనుజాధీశ్వరుఁ డట్టి వాక్యముల సమ్మానించి, చూలాలి కాం
తను నిశ్చింతగఁ గానకంపఁదగవే? ధర్మంబె? యీన్యాయముల్
మనకై పుట్టెనె లక్ష్మణా? యిదియు సన్మార్గంబెమీబోంట్లకున్ ?
లక్ష్మ : తల్లీ, లోకపావనీ, నీపాతివ్రత్యమును రామచండ్రుఁడు