231 మాధవ విజయము
మనో : నే నా వరునికి అర్హముకాని వధువును.
యశో : ఆ వరుఁడే నిన్ను వరించునెడల?
మనో : వివాహము మానుకొందును.
యశో : తల్లిదండ్రుల నవమానించి నట్లౌనుగదా?
మనో : బ్రతికియున్న వారికిఁగదా యావిచారము!
యశో : (మనోరమను ప్రక్కకుఁ జేరఁ దీసికొని) మనోరమా, నీ రహస్యము చెప్పుకొనుటకు నాకన్న నమ్మకము గలవార లెవరుందురు? తల్లికి కూడ తెలియరానంత దాపఱిక మేమున్నది? నా యెదుట నీకేమి సిగ్గు?
మనో : అమ్మా, నేను దురదృష్టవతిని, [తల్లియొడిలో వ్రాలి దు:ఖించును.]
అంటరాని పాపాత్మక యంచుఁ దలఁచి
యముఁడె ద్వేషించి నన్ విడనాడె నేని
ఏకభుక్తంబు వెలిచీర హితవు గాఁగ
బ్రహ్మచర్యంబు వహియించి బ్రతుకుదాన.
యశో : చిట్టి తల్లీ, ఏల యిట్లు లోలోన కుములుచున్నావు? ఇంత నిరాశ యెందుకు?
కలుగునొ యాఁడుబిడ్డ యని కానక కానక నిన్నుఁగంటిఁ గాం
త లెపుడు సల్పియుండని వ్రతంబుల నోముల నాచరించి; నీ
లలితపుఁగాలు సేతులు నిలాతల మంటినఁ గందునంచుఁబు
వ్వులు పఱపించితిన్ గునిసి పోకల నీవటు దోఁగియాడఁగన్.
