143
ఆంధ్ర కవిత్వచరిత్రము
ద్వితీయ
బెండ్లియాడితి నేకాని హృదయమెల్ల
నిండియుంటివి నీవె నానిశ్చలంపు
బ్రేమ సర్వేశ్వరుఁడు సైత మేమెఱుంగు?
నాథ! మన్నింపవే దయణ నాదుపాప
చయము నెల్లప్పు డింక నీచరణదాసి
నగుచు జీవముఁ గడ పెద నాథ! కనవే!
ప్రాణముల మజుం చెడు ప్రాణమిచ్చి .
దివ్య దివ్యామృతముకన్న దివ్యమయిన
నీదుగానామృతముఁ గ్రోలి నిన్ను గూడి
నిభృతకుంజగృహంబుల నెల్ల కాల
మీ నవోద్యా నమున విహరింపనీవే!”
అనఁగ మజ్నూ ను సూర్యునీయట్ల వెలుఁగు
వదనమునఁ (ముజడల నావలకుఁ ద్రోసి
కనులఁ బై కెత్తి లైలను గాంచి నవ్వి
“లై లవా? కల్ల నీ వెట్లు లైల వౌదు?
విశ్వమెల్లను దాన యై వెలుఁగునా మె
స్వచ్చ కాంతిదౌ సంఛన్న శకల మేమొ?
అంతియే కొని లైల వీపన్న నమ్మ! నిదుగొ
నాలైల నీకుఁ జూపింతుఁ గాంచు.”
మంచు లైలా యనుచు గౌఁగిలించి లతలఁ
బూవులను లైలా యంచు ముద్దుఁగొనుచుఁ.
బక్షులను లైలా యంచుఁ బలుకరించి
,
