| శా. |
రూపంబున్ బలవిక్రమంబులు మహారూఢంబులై యెంతయున్
దీపింపం గలయట్టిపుత్రుఁ గనుటన్ దీవ్యత్తపశ్ళీలుఁ డీ
గోపాలుం డనఁ గీర్తితుండ నగునాగో మిమ్మెయిన్ వమ్ముగాఁ
జూపాత్మన్ గణుతింప దైవము గడుం జూపోపదయ్యెం జుమీ.
| 33
|
| ఉ. |
పూతన కట్లు నేపడియుఁ బోఁడిమి దప్పక పేర్చు టాదిగా
నాతత మైనవీనిబల మద్భుత మాయురగంబువాత ని
ట్లాతురపడ్డ యిట్టివిధ మారసి యిట్టనరాదు గాని వీఁ
డేతెరు వూఁది యైనఁ దరియింపఁగలం డనుబుద్ధి పుట్టెడున్.
| 34
|
| తే. |
ఏనుఁజుట్టపుఁబెద్దలు నింత తెలివి, గలుగుకతన నెట్లైన నీయలఁతవెల్లి
గొంత యీఁదెద మక్కట కొడుకుఁ జూచి, పనవుతల్లితల్లడము మాన్పంగవశమె.
| 35
|
కాళియునిచేతఁ జుట్టఁబడిన శ్రీకృష్ణునిఁ జూచి యశోద శోకించుట
| వ. |
అనుచుండ నయ్యశోదాదేవి కృష్ణుం గనుంగొని.
| 36
|
| ఉ. |
వెన్నలు దిన్న తప్పులకు వ్రేతలమెచ్చుగ నాఁడు రోలితో
ని న్నటుగట్టిత్రోచినయనీతి దలంచియొ నేఁడు నన్ను నో
వెన్నుఁడ యిట్లు సేసెదవు విశ్రుతసత్త్వుఁడ వీవు నీకు నీ
చెన్నఁటిపాపపు ర్వొకటి సేయఁగ నోపెనె యేపుసూపవే.
| 37
|
| శా. |
నామీఁదం గృప యెఫ్డుఁ జాలఁ గలవన్నా యేను శోకాగ్నియం
దీమాడ్కిం బడఁగా నుపేక్ష దగునే యీదిక్కు చిర్నవ్వుతో
నీమో మింపుగఁ జూపవే తెఱవవే నేత్రాబ్జము ల్పల్కవే
యామోదంబుగఁ బుత్ర! తల్లులకు ని ట్లత్యా ర్తి గావింతురే.
| 38
|
| తే. |
అరయ దెసలేక గోధనం బడవిలోనఁ, జెల్లచెద రయ్యె నీవింతసేపు గుఱ్ఱ
యిట్టు లేమఱఁ బాడియె యీక్షణంబ, వెడలి చనుదెంచి ననుఁ బ్రోవవే కుమార.
| 39
|
| క. |
కడిఁది విషకంటకాటవిఁ, గడికండలు చేసి నీఱు గావించితి వీ
పొడపాము నీకు నేటిది, గొడుకా నీకులము వంతగూరు టుడుపవే.
| 40
|
| చ. |
అని పలవింప బంధుసతు లందఱు నిట్టిసుపుత్రుఁ డింక నే
జననమునందుఁ గల్గు నిటు స్రగ్గుట కోర్వరు లాఁతు లైన నె
ట్లనయము నోర్చుఁ గన్నకడు పగ్గలమై వెలవెట్ట రానిపెం
పునఁ గలమానికం బొదవి బొగ్గయి పోయెనె యక్కటక్కటా.
| 41
|
| తే. |
ముప్పునకు నోమదయ్యెనె ముగ్ధ యీయ, శోద నందగోపున కుగ్రశోకజలధి
యీఁదఁ గొలఁది గాదయ్యెనె [1]యెందుఁబడయ, దయ్యెనే యిట్టిపెన్నిధియనుఁగుబిడ్డ.
| 42
|
| వ. |
ఇట్లందఱు నన్నివిధంబుల దుఃఖింప గోపాలురుం దమలోనన వగచి యింక శోకిం
పం బని లేదు మన మిమ్ముడుఁగులోనం గృష్ణుఁ డుఱికినయట్ల యుఱికి యిక్కఱకుఁ
|
|
- ↑ యిట్టిదైన, యడరు వెట్టెనె
