చతుర్థాశ్వాసము
57
గురుఁడున్ శుక్రుఁడు తత్పురోహితవిధిన్ ‘కుర్వంతు తే మంగళ’
స్ఫురణాలాపసమస్యలం జదువ సుశ్లోకంబు లుత్సాహియై.
గీ. తనయలను ధారవోసెను దక్షుఁ డపుడు, బొట్టుగట్టెను చంద్రుఁ డప్పుత్రికలకుఁ
దగినబుద్ధులు జెప్పి నందనల కరణ, మిచ్చి తగనంపె నత్తవారింటి కతఁడు.
ఉ. పర్విన వేడ్కలన్ సురలు పల్లకు లప్పుడు తోడితేగ గం
ధర్వులు జేరి యష్టకవితాలము లెస్సగఁబాడ చెంత రం
భోర్వసులాదియౌ రమణు లూడిగముల్ పచరింప ముందటన్
స్వర్విభువంతిపై జలధిజాతన నూతనభాషికంబులన్.
గీ. రాజు రాజసమున సురప్రభులు గొలువ, వచ్చె తనమండలంబు దివాణమునకు
సంచితముహూర్తమున బ్రవేశించి దొరల, నందఱను బనిచి సుఖవృత్తి నలరుచుండె.
క. ఎవ్వరి నొల్లక రోహిణి, జవ్వనమున ముద్దుపలుకు చక్కనిమొగమున్
నవ్వులు బేడిసచూపులు, జవ్వాడెడునడుముఁ జూచి స్వాంతము నిల్పెన్.
మ. దయవాఁడై మరుబారికిం దగిలి యాతన్వంగి కౌఁగింటిలో
శయనాగారము వాసి వెల్వడక రాష్ట్రంబు న్విచారింప కే
మయిరో నమ్మినవారలం దనక యేణాంకుండు వర్తిల్లఁ ద
ద్దయు తన్ముచ్చట నిర్వదార్వురును సంతాపించి మాసోపమిన్.
గీ. అందఱును పుట్టినింటికి నరిగి తండ్రి, పాదములమీఁద వ్రాలి యప్పటివిషాద
మేమనఁగవచ్చు బొరలుచు నేడ్చుచున్న, సుతలకరుణారసమున దక్షుండు పలికె.
ఉ. ఏమిటి కింతయార్తి కమలేక్షణలార వచింపుడన్నచో
సోమునిమేర రోహిణికి సొమ్మయిపోవుట లీయవజ్ఞచే
తామట వచ్చుటల్ దెలుప దక్షుఁడు దక్షుఁడుగాన నల్లుడే
మామకు మంచిఁడైన మానిసి నంపెను చందమామకున్.
క. పిలుపించి చంద్రు కిట్లను, కులవతు లందఱును నాకుఁ గూఁతురులె కదా
వలసిన దొక్కతె యిందుల, వలవనివా రితరులైన వశమే యోర్వన్.
ఆ. కన్నకడుపుగాన కన్నట్టిమాట ని, న్నాడవలసె వీరి యడలు జూచి
పతియె దైవ మనుచు భావించునబలల, వేరుసేయ దోషకారి గలడె.
క. అందఱి సరిగా నేలుము, కొందఱు కన్నీరుగార కొదవయు వచ్చున్
ముందర సరయుము దీవెన! లందుము మాచేత వలువ దపవాదంబుల్.
క. మాయన్న తిట్టు గుడుపక, నీయింతుల నీసవతుల నేలుము సరిగా
సెయడుము వయోముదమున, నాయానతిఁ బాయు తెఱఁగు నాయానసుమీ.
