ఆది పర్వము ; తృతీయాశ్వాసము.
149
పలుమాఱుచూచుచు , భావంబులోన
వలరాజుతూపులు వాటమైనాటఁ,
బదరి తద్గుణపాశబద్ధుఁడై, కదల
మెదలంగనేరక మిన్నకయుండె.
మనసు మానినిమీఁద మరగియుండంగ
నెనయంగఁ దన్ను దానెఱుఁగంగలేక,
తరుణిలావణ్యామృతంబుఁ గ్రోలంగ
సరి ననిమేషత సంధిల్లెననఁగఁ
గనురెప్పవెట్టక కడువిస్మయమున
దనమనంబున నిట్లు దలపోయఁదొడఁగెఁ :
“జెలువల నాబ్రహ్మ సృజియించుచోట
నలర ఘృణాక్షరన్యాయాన దీని
సృజియింపఁబోలు నీక్షితి; నట్లుగాక
యజునకు నీనేర్పు నందమౌనేని,
యింక నొక్కతెఁ గాంత నీయింతి[1]సవతుఁ
గొంగక మఱి యేల [2]గూర్పంగ లేఁడు!
శృంగారరసమెల్లఁ జెన్నారఁ గూర్చి
యంగజుఁ డిచ్చోట యంత్రించెఁగాక!
వితతవేదాభ్యాస వికలుఁడైనట్టి
చతురాననున కట్టిచతురత గలదె!
ఈయింతికౌగిలి యెవ్వానికబ్బె,
నాయుత్తమునకబ్బు నమరరాజ్యంబు,
పటురీతి సరిచేయ భావ్యంబుగాదు
కుటిలకుంతలుల నీకోమలాంగికిని.”
అని యిట్ లుతలపోయు నవనినాయకునిఁ
గనుఁగొని, మునిపుత్రి గారవంబునను
